De peuterpuberteit kennen we inmiddels wel, maar had iemand even kunnen waarschuwen voor de mama-pubertijd?
Terwijl onze puberpeuter bij elke handeling stellig "Alleen doen!" zegt en ik hem stug probeer te helpen omdat dat soms nou eenmaal effectiever is, zie ik opeens de spiegel die mij voorgehouden wordt.
Vanaf dat ons eerste kind in ons leven kwam, kwam de puber in mij opeens dolenthousiast naar boven in de vorm van 'mama-instinct'. Dat gaat namelijk schijnbaar onlosmakelijk samen met "laat maar, doe ik wel even". Ofwel, grote-mensen-taal voor "Alleen doen!". Verschonen? Voeden? In slaap wiegen? Eigenwijze puber-ik kon niet wachten om op te springen. Want ach, uitleggen hoe de voeding opgewarmd moet worden en welk flesje eerst te pakken zou uiteindelijk net zo lang duren als zelf de voeding voorbereiden. Klopt. Alleen had ik baby in de tussentijd makkelijk kunnen verschonen en toch tijd besparen. Puber-ik bleek ook nog eens een controlefreak te zijn; ja maar, stel nou he, dat het dan nét niet goed gaat. Dat de voeding net te warm wordt, of, godforbid, hard geschud! Of dat ik de voeding voorbereid en manlief de luier. Maar, weet 'ie dan wel welk pakje de kleine aan moet en wat nou als de luier niet helemaal goed zit? Nee, "alleen doen", dat was de oplossing.
Een oplossing die best een paar maanden vol te houden was tijdens mijn verlof. De puber in mij kende een sterk gevoel van medelijden en vond het niet nodig om hard werkende manlief van nachtrust te beroven of lastig te vallen met baby gerelateerde taakjes. Toen mijn verlof erop zat, kwam de mama-pubertijd op een hoogtepunt. "Je hebt het zo lang volgehouden, laat nu maar zien hoe zelfstandig je echt bent!" En de bijkomstigheid dat papa 3.5 maanden niet echt betrokken was bij de verzorging maakten de controlfreak in mij erg zenuwachtig; dat kon niet goed komen, dus: "zelluf doen".
Die paar maanden werden 10 maanden en toen brak ik. "Alleen doen" bleek idioot veel energie te kosten (en 10 maanden nooit tot na 6 uur uitslapen vinden emoties prachtig; die organiseren een groot feest en nodigen steeds meer vrienden uit).
Er volgde wat volwassenen noemen een "goed gesprek" en manlief werd verrast door de hoeveelheid werk die een dreumes met zich meebrengt. Pfew. Tijd om adem te halen en de band met "slaap" te herstellen.
Nu zou je verwachten dat als je dat eens hebt meegemaakt, je een tweede keer wel beter weet. "In het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst" bleek ook nu meer dan waar. Ondanks dat baby nummer twee al snel kunstvoeding kreeg, begon mijn tweede mama-pubertijd. En de controlfreak werd net zo snel wakker. Mijn man hoefde slechts twee keer te vragen hoeveel schepjes melk er ookalweer door hoeveel water moesten of het gevoel van "alleen doen" overheerste weer.
Hoewel de resultaten van het verleden voor mij geen garanties boden, zaten ze bij mijn man gelukkig wel goed in geheugen gegrift. Toegegeven, de eerste weken vond hij het ook wel relaxed en nam hij het advies van Kluun ("met de wind meewaaien") ten harte. Maar al snel vroeg hij of ik nu ook tot 10 maanden wilde wachten of misschien toch maar wat eerder ingrijpen. Inmiddels hebben wij samen de puberende controlfreak in mij redelijk in bedwang. "Alleen doen" veranderd steeds meer in "Samen doen". Nu de peuterpuber nog...
Reactie plaatsen
Reacties