Het is zaterdag 28 juli 2018 en het is al eventjes héét in Nederland. We zitten middenin een hittegolf en niks wijst erop dat het snel overgaat. Ik hoor onze jongste wakker worden en besluit manlief nog even te laten rusten. Mijn nachten bestaan toch al meer uit halfslapend rond kronkelen in bed dan rustig liggen en met 39 weken en vijf dagen op de teller zal het binnenkort wel gedaan zijn met de rust. Ik schiet een lange zwangerschapsjurk aan, hijs de kleine man in een korte broek en hemdje en verplaats ons zo snel mogelijk (stel je hier vooral niet teveel bij voor) naar de tuin. Een klein half uur geniet ik van het uitzicht van het spelende mannetje, maar mijn ogen vallen om de paar tellen dicht. Het is net acht uur geweest, maar het is te vroeg. Ik besluit iets te doen wat ik nog niet eerder gedaan heb; toegeven en mijn man het bed uit sturen zodat ik er weer in kan kruipen. 

Na anderhalve week wel/niet/wel/niet zwangerschapsvergiftiging was ik er op z'n zachtsgezegd wel een beetje klaar mee (een hoogzwangere vrouw is er nooit 'een beetje klaar mee', die is groot, nog net niet groen, maar vertoont verder wel heel veel gelijkenissen met de Hulk). Om de dag naar het ziekenhuis voor een controle en echo vindt het lichaam op een bepaald moment niet zo leuk meer, zeker niet met hoge bloeddruk en een vochtgehalte waar menig kameel jaloers op zou zijn (laat dat nou net de reden van de verplichte bezoekjes geweest zijn). Op het vrijdagbezoek werd dan ook de knoop doorgehakt: dinsdag zouden 'we' gaan inleiden. Nog vier dagen; dat moest best te doen zijn.

In mijn vorige blog schreef ik hoe een Bifi worstje mij behoorlijk zenuwachtig maakte, vandaag was het dan eindelijk tijd om een einde te maken aan de zenuwen.

Alles ging prima, totdat ik op de automatische piloot een Bifi worstje uit het schap pakte...