Die ene test die spannender is dan het eindexamen

Nadat ik dan eindelijk de felbegeerde test in de tas had zitten, was ik mij onderweg naar huis aan het bedenken hoe ik dit aan ging pakken. Want als dit elektronische wonder een zwangerschap zou aantonen, zou dat hoogstwaarschijnlijk wel mijn allerlaatste zwangerschap ooit zijn. Misschien moest ik het wel bijzonder aanpakken. In vijf minuten ontwikkelde zich een meesterplan.

Ik zou voordat ik de test ging doen alvast de eerste alinea's van een blog schrijven, over wat er allemaal door mij heen gaat (angst! en 731 andere gedachten die ik zelf niet eens bij kan houden). Vervolgens zou ik een foto maken van elke fase van de test (uit - wachten- uitslag). Bij een positieve test zou ik op zoek gaan naar die ene perfecte romper, waar ik de test in zou wikkelen en het geheel ingepakt aan papa-to-be geven tijdens het avondeten.

Het plan hield nog korter stand dan een goed voornemen voor het nieuwe jaar. Eenmaal thuis werden mijn zenuwen geconfronteerd met verpakkingsfrustratie (serieus, die dingen zitten in een folie met de stevigheid van kakkerlakkenhuid, in een doosje dat je 4 nagels kost en ook nog eens omwikkeld is met doorzichtig plastic wat niet gemaakt is voor de combinatie vrouw+stress). Toen ik het witte staafje ein-de-lijk uit Alcatraz had bevrijd was er van geduld totaal geen sprake meer. Die test moest Nu. Niks blog. Niks foto's. Als 'ie positief is doe ik er gewoon nog één (ok, vier. of vijf.) en schrijf dan wel wat.

Ooit vond ik examens spannend. Toen had ik duidelijk nog nooit een paar minuten moeten wachten op de uitslag van een Clearblue. Ze zeggen dat voor je overlijd je leven aan je voorbij flitst; maar dat lukt ook nu prima. In die minuten is mijn brein in staat elke potentiële variant van de toekomst voorbij te laten komen. Toch maar een foto dan, heb er schijnbaar tijd voor. En dat koffiekopje moet terug naar de keuken. Kom op, nog niet klaar?!? Waar haal ik een "ik word grote broer" shirtje in maatje 68? Oh wacht...