Hallo 2019! +1 ?!

We zijn super blij met onze twee schatten van jongens en ergens voelt het ook wel alsof we compleet zijn. Maar zeg nooit nooit en al helemaal niet als je het nog niet zeker weet. Zoals wij dus. Als onze gesprekken over anticonceptie na de zwangerschap ons iets hebben geleerd, dan is het wel dat wij een derde wonder niet uit willen sluiten, maar er nu nog even niet aan willen denken.

Nu zit er enige ruimte tussen wat je wil en wat het leven je voorschotelt. "Het leven is wat je overkomt terwijl je andere plannen maakt". En dan blijk je "het leven" in die zin ook nog eens op verschillende manieren te kunnen interpreteren. Hoe dan ook, terwijl mijn verstand (tenminste, ik denk dat het mijn verstand is, al weet ik niet zeker wat daar precies voor in de plaats is gekomen na de 2 zwangerschappen) ervan overtuigd is dat er niks aan de hand is, zijn er signalen die daar anders over denken.

Een van die signalen is manlief, al noemt 'ie het beestje niet bij de naam. Zo heeft hij mij er al meerdere keren subtiel op gewezen dat mijn voormalige melkproducenten weer in omvang aan het toenemen zijn ("Maar ik klaag niet hoor schat, echt niet"). Verder is er die fantastiche jeans die ik ein-de-lijk weer pas en die nu opeens toch wel begint te knellen (verstand: "waar denk je dat die oliebollen anders heen gaan? Je voeten?" met daar tegenover de weegschaal: "wooohooo, gefeliciteerd, er is weer genoeg af om onder je gewicht voor de eerste zwangerschap te zitten. Laat ik je herinneren aan de laatste keer dat dit gebeurd is: in het begin van beide zwangerschappen").

Dan hebben we nog de laatste maandelijkse pretweek die ook écht een feestje was; duurde maar 2 dagen. Dat was toen genoeg reden voor een hallelujah stemming, nu voor twijfel.

Nu leven we in 2019 en kunnen we elke behoefte binnen 24 uur bevredigen. Zo ook het antwoord op de vraag of er nu wel of niet iets extra's in de buik zit. Maar 24 uur is op dit soort momenten zelfs nog te lang. Dus, schoentjes aan en op naar de apotheek. Ook in 2019 doet karma het nog prima, want die is uiteraard net dicht. Maar gelukkig is er nog het verstand dat mij er nog een keer op wijst dat die test alleen maar een geruststelling is; een bewijs van wat ik al weet: het kan namelijk niet.

Ik besluit mij voorlopig bij die conclusie neer te leggen en rustig boodschappen te gaan halen; ik kom toch langs de supermarkt (in dit gehucht ga ik daar trouwens geen testjes vinden, maar fijn dat je meedenkt). Terwijl ik mijn net bij elkaar geraapte boodschappen op de band voorbij zie rollen, beweegt mijn hand zich onwillekeurig naar het schap erboven en legt een Bifi worst achteraan; de plek voor boodschappen die de tas niet gaan redden maar gelijk opgegeten worden zodra de schuifdeuren van de winkel dicht zijn. Voor ieder ander zal dit eruit gezien hebben als een actie van een ietwat verstrooide jonge vrouw met trek. Voor mij een reden om mijn verstand compleet buitenspel te zetten: dit gekke worstje was beide keren mijn craving nummer 1 en vrijwel gelijk na de bevallingen het meest smerige ding op aarde.